«Αύξηση μαθητικού δυναμικού»
(απόσπασμα από το βιβλίο «η λυκειάρχης»)
Τη μέρα εκείνη, δεχόμασταν γονείς μαθητών, που ως τώρα φοιτούσαν σε ιδιωτικά σχολεία, αλλά ζήτησαν επειγόντως να μετεγγραφούν σε Δημόσιο Λύκειο, λόγω κρίσης…! Κάθε κηδεμόνας λοιπόν, περνούσε από το γραφείο μου, για να υπογράψω τη μετεγγραφή του μαθητή, από το ιδιωτικό, στο σχολείο μας. Είναι περίεργο, αλλά όλοι αυτοί οι γονείς, τσαλακωμένοι και ξαφνιασμένοι από το δυνατό… χαστούκι της οικονομικής κρίσης, που έφαγαν όλοι τους, ένιωσαν την ανάγκη να μου μιλήσουν, να μου εξηγήσουν, γιατί αλλάζουν σχολείο στο παιδί τους, μετά από χρόνια, θαρρείς και ήθελαν να… απολογηθούν σε μένα:
«Είχα δικό μου μαγαζί, εδώ και είκοσι τρία χρόνια, μα ο κόσμος έπαψε εδώ και δύο χρόνια να ψωνίζει! Περιορίστηκαν όλοι, μόνο στα απαραίτητα, έτσι χρωστάω παντού, δυο χρόνια το κράτησα με δανεικά. Δεν πήγαινε άλλο!»
«Εγώ…, βγήκα στη σύνταξη κ. Λυκειάρχη, έχω οκτώ μήνες απλήρωτος, πώς να ζήσω; Με ρώτησε κανείς αν έχω θέρμανση και φαγητό; Πώς να μείνει το παιδί μου σε ιδιωτικό σχολείο;»
«Εγώ είμαι τυπογράφος, σε μεγάλη εταιρεία, δουλεύω είκοσι οκτώ χρόνια εκεί, μα, έπαψε να μας πληρώνει, έχω επτά μήνες απλήρωτος! Έχω τρία παιδιά, τα φέρνω λοιπόν στο Δημόσιο σχολείο. Δεν ξέρω τι να κάνω. Να φύγω; Πού θα βρω δουλειά στα πενήντα έξι μου χρόνια;»
«Να σας πω! Είμαι άνεργη δασκάλα, εργάστηκα σε ακριβό και καλό ιδιωτικό σχολείο δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια. Με απέλυσαν, γιατί έφυγαν τα περισσότερα παιδιά του σχολείου μας, για τα δημόσια σχολεία, δεν έχει πια χρήματα η ελληνική οικογένεια για ιδιωτικά σχολεία. Σας φέρνω λοιπόν την κόρη μου. Κι εγώ, δε… βρίσκω πια δουλειά, ντρέπομαι, αλλά… πεινάω!»
«Εγώ; Ηθοποιός! Με γνωρίζετε; Σας ευχαριστώ! Έπαιζα στο θέατρο είκοσι πέντε χρόνια, δε βρίσκω πια δουλειά, πεινάνε οι καλλιτέχνες, πεινάω κι εγώ. Σας φέρνω λοιπόν τα παιδιά μου. Ώρα να φοιτήσουν στο δημόσιο Λύκειο…»
«Αρχιτέκτονας, κ. Λυκειάρχη, ναι, αρχιτέκτονας! Δεν υπάρχει δουλειά, η οικοδομή έχει τελειώσει, οι μηχανικοί πεινάνε! Οι τεχνίτες πεινάνε. Ζουν μόνο όσοι είχαν κεφάλαια από πριν, οι άλλοι… τέλειωσαν. Αν ήμουν νέος, θα έφευγα για το εξωτερικό. Τώρα, πού να πάω στα πενήντα πέντε μου; Ποιος θα με προσλάβει; Προτιμούν νέους. Έφερα την κόρη μου στο σχολείο σας.»
Ήρθαν πολλές εκατοντάδες μαθητές στα δημόσια Δημοτικά, Γυμνάσια και Λύκεια της χώρας, από τα ιδιωτικά σχολεία, τα τελευταία χρόνια. Δυστυχώς, προέκυψαν πολλά προβλήματα χώρου και υποδομής στα δημόσια σχολεία των μεγάλων πόλεων, που έπρεπε να δεχθούν όλο αυτό το νέο μαθητικό δυναμικό, δώρο… λαμπρό, της οικονομικής μας κρίσης…!
