«Μικρές ή Μεγάλες Αταξίες», διήγημα του Αντώνη Χαρατσή«Μικρές ή Μεγάλες Αταξίες»

Διήγημα του Αντώνη Χαρατσή

Μπαίνω στο μπάνιο και αντικρίζω μία σειρά από σεπτά αναθήματα να με παρακαλάνε να τα θυσιάσω. Προσανατολίζομαι στην μπανιέρα αυτήν την φορά.. Αρχίζω να λούζω το κεφάλι μου, το πλένω με σαμπουάν μάρκας – τελετή προσκυνήματος. Πράξη εξάγνισης καθώς το νάμα μαζί με απολυμαντική ουσία κυλάει από το κεφάλι στο σώμα, καταλήγοντας σαν περιστρεφόμενη σπείρα, σύμβολο αρχέγονο ζωής και θανάτου, στο σιφόνι της μπανιέρας για να χαθεί σε μία άλλη άγνωστη διάσταση που δεν με αγγίζει καν.

Μα η πλήρης εμβάπτιση περιλαμβάνει και τον υποχρεωτικό σύμφωνα με τους κανόνες καθαρισμό του σώματος. Προσπάθω συνήθως από συνήθεια να αποφύγω αυτό το κομμάτι, γιατί δεν σκοπεύω να αγιάσω, αν και ενδόμυχα θα το ήθελα… Πιάνω το σφουγγάρι, δεν είναι το πρώτο, είχαν υπάρξει πολλά στο παρελθόν, αλλά πάντα παραμένει το σφουγγάρι (ενικός), ένα γήινο ακασικό αρχείο, ένας ευγενής εκδορέας νεκρικών κυττάρων, που περιμένει την επόμενη μετενσάρκωση για να δει τι του επιφυλάσσει το κάρμα του. Σίγουρα ένα από τα καλύτερα μέντιουμ, που μετά από κάθε συνεδρία, χάνουν και λίγο από την ζωτική τους κουνταλίνι, ξεφτίζουν.

Το κραταώ γερά για να μην μου κάνει καμία ξαφνική αναπήδηση μέσα από τα χέρια, γιατί τότε θα πρέπει να καταβάλλω προσπάθεια, να το επαναφέρω στα χέρια μου, και είμαι πολύ γέρος για κάτι τέτοιο. Του ρίχνω μία γερή δόση αναισθητικού αφρόλουτρου, ύστερα το μουσκεύω στο νερό, και κάτι καινούργιο γεννιέται, απροσδιόριστο, ευχάριστο στην αφή αλλά δεν κάνει να το φας λένε. Αμέσως το καταπιέζω πάνω στο γλοιώδες σώμα μου, σε ένα κομμάτι σάρκας που διακατέχεται αλλόκοτα από ζωή, και με μια καρδιά που χτυπάει λαίμαργα, έτοιμη να κατασπαράξει.

Το νοθευμένο νάμα ξεπλένει όλες τις φυσικές και μεταφυσικές ακαθαρσίες, χάνονται όλες, εισροφώνται μέσα στην χοάνη της μαύρης τρύπας. Έτσι παίρνω άφεση αμαρτιών, ένα συγχωροχάρτι από τον πάπα.

Αλλά η κάθαρση δεν τελειώνει εδώ, σκουπίζω καλά το πρόστυχο σώμα μου, από τις μολυσματικές σταγόνες που διαφεύγουν με αστραπιαία ταχύτητα, προλαβαίνω όμως τις περισσότερες, Όσο γι’ αυτές που μαλάζουν το κεφάλι μου δεν τις φοβάμαι, είναι μπόλικες.

Ξέρω ότι θα ξανάρθω πάλι, σαν ένα προγραμματισμένο ρομποτάκι από την ημέρα που γεννήθηκα. Τουλάχιστον αν κατάφερνα να μην έρθω πάλι εδώ, θα είχα ήσυχη την σκέψη μου. Για την συνείδηση μου δεν ξέρω.

Και αύριο μέρα είναι;

_____________________

Οι ερμηνείες είναι πάμπολλες, ο καθένας ας κάνει τους συσχετισμούς του…