«Η μοναξιά των ποιητών» της Γιώτας Ιωακειμίδου	«Η μοναξιά των ποιητών»

Γράφει η Γιώτα Ιωακειμίδου 

Η μοναξιά απασχόλησε σαν θεματικό μοτίβο πολλούς ποιητές, σε κάποιους δε είναι ένα θέμα που κυριαρχεί. Ο μεγάλος μας ποιητής Ο. Ελύτης θεωρεί ότι η μοναξιά συντελεί τα μέγιστα στην δημιουργία. «Η αλήθεια βγαίνει χυτή σαν το νιόκοπο άγαλμα, μόνον μέσ’ από τα καθάρια νερά της μοναξιάς• κι η μοναξιά της πένας είναι από τις πιο μεγάλες».  Αυτή είναι η δημιουργική μοναξιά, η μοναξιά του δημιουργού.

Για τον Τάσο Λειβαδίτη πάλι, κανείς δεν είναι μόνος, έχει τον εαυτό του που τον συντροφεύει πάντα, αρκεί να «τα βρει» μαζί του. «Ήρθα», έλεγες πάντα μπαίνοντας στο δωμάτιο, παρ’ όλο που δεν σε περίμενε κανείς.

Όμως ακριβώς αυτό σου έδινε μια βαθύτερη απάντηση». Αλλά και ο Ντίνος Χριστιανόπουλος την εξορκίζει, δεν την θέλει στη ζωή του. O Ντίνος Χριστιανοπουλος δεν την θελει στη ζωή του, την διώχνει μακριά, την εξορίζει. Απ’ όλα τα αφηρημένα ουσιαστικά πειράζει να εξαιρέσουμε τη μοναξιά;

Η Κατερίνα Καρυζώνη δεν την αντέχει. Aρρωσταίνει από την παρουσία της, της προκαλεί παραισθήσεις, δηλητηριάζει τη ζωή της, χάνει την επαφή της με τον κόσμο, δεν την αντέχει.

Αρρώστησα από μοναξιά μητέρα,

έβγαλα ράμφος

εκεί που ήταν παλιά η πληγή του στόματος

έβγαλα απαίσια φτερά από μεμβράνη

δηλητηριώδη αγκάθια γύρω από τα δάχτυλα

τρέμω από πυρετό τις νύχτες στο ταβάνι

και πνίγω ό, τι αγαπώ ..

Για τον Ο. Αλεξάκη η μοναξιά θέλει καλόπιασμα, φροντίδα, θέλει σιγαλιά, διαφορετικά γίνεται θεριό και μας σκοτώνει.

… θέλει φροντίδα θέλει

προστασία

δεν αγαπά τους κοπετούς

Θυμώνει το θηρίο και σκοτώνει

Στον Γ. Ποταμιάνο ουρλιάζει σαν λύκος, είναι επώδυνη η μοναξιά, επικίνδυνη. Tρώει τα σωθικά σαν σκουριά και κάνει να χάνεις τον εαυτό σου σε «άγνωστη αμμουδιά σε εξόκειλε»

Ουρλιάζει η μοναξιά σαν λύκος

Σκουριά είναι η μοναξιά

Ναυάγιο που εξόκειλε

Σ΄ άγνωστη αμμουδιά

Στον Αργύρη Χιόνη ο άνθρωπος συνηθίζει τη μοναξιά, μαθαίνει να ζει μαζί της, από θηρίο που είναι την κάνει τρυφερή, ζει μαζί της αρμονικά, αλλά στο τέλος γίνεται άγριο θηρίο και τον κατασπαράζει.

Κάποιος εξημέρωσε, κάποτε, μια μοναξιά

από θηρίο της ερήμου ζώο

την έκανε, οικόσιτο

κι ήτανε τρυφερή και διακριτική

και στην αφή τόσο απαλή

πιο απαλή ακόμα κι από γάτα.

Τώρα, πώς έγινε και, έτσι ξαφνικά

αυτή η τόσο εξημερωμένη μοναξιά

τον κατασπάραξε,

κανείς δεν ξέρει.

Και κλείνω με τον αισιόδοξο Ν. Βρεττάκο. Δεν υπάρχει μοναξιά όταν μαθαίνουμε να βρίσκουμε χαρά και επικοινωνία στα πιο απλά πράγματα, όταν ξαναγίνουμε παιδιά…

«Μοναξιά δεν υπάρχει»

Μοναξιά δεν υπάρχει εκεί που ένας άνθρωπος

σκάφτει ή σφυρίζει ή πλένει τα χέρια του.

Μοναξιά δεν υπάρχει εκεί που ένα δέντρο

σαλεύει τα φύλλα του. Εκεί που ένα ανώνυμο

έντομο βρίσκει λουλούδι και κάθεται,

που ένα ρυάκι καθρεφτίζει ένα άστρο,

εκεί που βαστώντας το μαστό της μητέρας του

μ’ ανοιγμένα τα δυο μακάρια χειλάκια του

κοιμάται ένα βρέφος, μοναξιά δεν υπάρχει