«Ο Πονηρός και ο Βλάκας»
Του Γιώργου Σκάθαρου
Είναι μια από τις λίγες φορές που το όνομά μου μπαίνει στον τίτλο ενός κειμένου, συνήθως «αυτολογοκρίνομαι», αλλά σήμερα είναι «Η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Λογοκρισίας στο Διαδίκτυο»! Χρόνια πολλά λοιπόν σ’ όλους όσοι προσφέρουν στην «Κοινωνία της Πληροφορίας» αλλά γνωρίζουν οι ίδιοι πού πρέπει να βάλουν τα όρια, σεβόμενοι πάντα την προσωπικότητα, την αξιοπρέπεια και την ελευθερία του άλλου…
Ένας πονηρός κι ένας βλάκας συνταξιδεύουν σ’ ένα πλοίο.
Tο πλοίο πέφτει σε φουρτούνα και ναυαγεί, όμως αυτοί σώζονται και το κύμα τους ξεβράζει σ’ ένα νησί.
Eκεί το μόνο που υπάρχει, είναι μία μπανανιά, από την οποία τρέφονται και οι λιγοστοί ιθαγενείς που ζουν στο νησί.
O βλάκας, πεινασμένος, αρχίζει να καταβροχθίζει τις μπανάνες που βρίσκονται συγκεντρωμένες κάτω από το δέντρο, ενώ ο πονηρός πήρε μια μπανάνα και ανέβηκε στην κορυφή του δέντρου να την φάει.
Aργότερα, έρχονται οι ιθαγενείς να μαζέψουν τις μπανάνες που είχαν συγκεντρώσει, κι αφού δεν βρίσκουν τίποτα, πιάνουν και μαυρίζουν στο ξύλο τον βλάκα, που είναι κάτω από το δέντρο.
Την επόμενη μέρα, πάλι ο βλάκας ορμάει στις μπανάνες κάτω από το δέντρο, ενώ ο πονηρός ξαναπήρε μία μπανάνα κι ανέβηκε επάνω στο δέντρο να την φάει.
Ξανάρχονται οι ιθαγενείς, πάλι δεν βρίσκουν τίποτα και ξαναμαυρίζουν στο ξύλο τον βλάκα, που είναι κάτω από το δέντρο.
Την τρίτη μέρα λέει ο βλάκας στον πονηρό:
– Μόνο εγώ θα τρώω ξύλο; Κατέβα κι εσύ κάτω μία φορά.
Και ο πονηρός κατέβηκε…
Ήρθαν πάλι οι ιθαγενείς, πάλι δεν βρίσκουν φαγητό κι ετοιμάζονται να πλακώσουν τον πονηρό – που βρίσκεται κάτω από το δέντρο – στο ξύλο, οπότε αυτός τους προλαβαίνει…
– Ρε σεις, εμένα που κάθομαι κάτω από το δέντρο, με μαυρίσατε στο ξύλο δυο φορές, δεν πάτε και στον πάνω που τη γλίτωσε;
______________________________
Αφιερωμένο στους «πονηρούς ανθρώπους», τους «πονηρούς καιρούς» και σε μια ημιτελή δημόσια συγνώμη – επανόρθωση που σχολιάστηκε εντέχνως -όπως δεν έπρεπε και δεν συνηθίζεται- με ευχολόγια, γενικόλογα και αερολογίες, του τύπου: «οι καιροί είναι πονηροί», «υπάρχουν πονηροί άνθρωποι που κάνουν πονηρές σκέψεις», παραπέμποντας εμμέσως πλην σαφώς στο περιεχόμενο της ίδιας της ανάρτησης και στο ίδιο πρόσωπο απ’ το οποίο ζητούσαν συγνώμη (sic).
Άγνοια των βασικών κανόνων δεοντολογίας (ακόμα και σε μια ανάρτηση αποκατάστασης της αξιοπρέπειας του θιγόμενου); Τυχαίο; Δεν νομίζω…
* Έκλεψα το ανέκδοτο από την εξαιρετική ιστοσελίδα asteiakia
