Τα Δάκρυα στην ποίηση

Της Γιώτας Ιωακειμίδου

Τα δάκρυα σιγανά ή πλημμυρισμένα μας ανακουφίζουν, ηρεμούν την πυρκαγιά της ψυχής, απομακρύνουν τις στεναχώριες, ξεπλένουν την ψυχή μας Θέμα αγαπημένο στην ποίηση τα δάκρυα… Έχω μάτια ψιχαλιστά, τόσα χρόνια πέρασαν και ακόμα κλαίνε…

καλημέρα σε σας που δεν κλαίτε και έχετε μάτια ξεκούραστα (Κ. Αθανασούλης)

Τα δάκρυα πλένουν το κορμί, διώχνουν τις λάσπες της ψυχή μας κατά τον ποιητή… Δάκρυσες – κι έβρεχε όλη μέρα…/ Ζήτα το δάκρυ να ελεήσει τα ξερά σου μάτια/κλάψε να πλύνεις το κορμί σου από τις λάσπες και τα εγκώμια (Β. Λεοντάρης)

Τα δάκρυα πολλές φορές είναι οι λέξεις που δεν μπορούμε να πούμε… «Κλαίμε λέξεις και δεν κλαίμε δάκρυα, λυτρωτικά δάκρυα: «Α δάκρυα, πού είστε δάκρυά μου/διαπεράστε… αναβλύστε… σαρώστε… και κάντε μου ξανά το κλάμα κλάμα» (Ν. Καρούζος). Τα δάκρυα είναι έκφραση ειλικρίνειας «πιστεύετε πάντοτε έναν άνθρωπο που κλαίει/είναι η στιγμή που σας απλώνει το χέρι του (Τ.Λειβαδίτης). «Όποιος γλυτώνει από ένα δάκρυ έναν άνθρωπο, υψώνει ένα μέτρο το μπόι της ανθρωπότητας…» (Γ.Ρίτσος).

Κλείνω με έναν σπουδαίο ποιητή τον Ουώλτ Ουίτμαν που αγαπω πολύ: Δάκρυα! Δάκρυα! Δάκρυα!

Μέσ΄ την ερμιά και μέσ΄ τη νύχτα, δάκρυα,
Που πέφτουν, πέφτουν στάλα – στάλα στο λευκό ακρογιάλι κι η αμμουδιά τα πίνει,
Δάκρυα και μήτ΄ έν΄ άστρο που να λάμπει όλα άνελπα και μαύρα,
Δάκρυα που τρέχουν απ΄ τα υγρά τα μάτια μιανής μορφής με σκεπασμένο πρόσωπο•
Ω ποια είν΄ αυτή η σκιά; Η οπτασία αυτή που κλαίει μέσ’ τα σκοτάδια;
Ποιος όγκος άμορφος, εκεί, είναι τος σκυφτός στην αμμουδιά;
Κύματα δάκρυα και λυγμοί, αγωνίες που μέσα πνίγονται κραυγές τρελλές.
Μην είσ΄ εσύ, εσύ τάχα, ενσαρκωμένη τρικυμία, που υψώνεσαι έτσι και περνάς στον όρμο βιαστικά!
Ω τρικυμία νυχτερινή, πένθιμη κι αγριωπή, με τον αγέρα σου – όλο σπασμούς κι αλλοφροσύνη!
Ω σκιά τόσο ήρεμη κι αξιόπρεπη τη μέρα, με το γαλήνιο πρόσωπό σου και με την ταχτικιά περπατησά σου
Όμως τη νύχτα, άμα κανένας δε σε βλέπει και ξεσπάς – σε τι αβάσταχτον ωκεανόν μεταμορφώνεσαι,
Από δάκρυα! δάκρυα! δάκρυα!