Από τα «παρακάθια» της γιαγιάς μου στο φέισμπουκ
Γράφει η Γιώτα Ιωακειμίδου
Οι άνθρωποι πάντα είχαν την ανάγκη της επικοινωνίας… απλά αυτό αλλάζει μορφή και προσαρμόζεται στις συνθήκες κάθε εποχής… Παλιά ήταν τα παρακάθια, ή αλλιώς τα νυχτέρια για τους άλλους. Σήμερα ίσως είναι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης… Μέσα του Νοέμβρη στο ημιορεινό χωριό μου έμπαινε για τα καλά ο χειμώνας… ήταν ο μήνας που άρχιζαν τα παρακάθια στο σπίτι της γιαγιάς… η γιαγιά έμενε μόνη της και εγώ η μικρότερη εγγονή της ήμουνα η αγαπημένη της παρέα, μαζί με τη γάτα της βέβαια… κάθε βράδυ η ίδια παρέα και εγώ από κοντά να ακούω τις ιστορίες… ιστορίες από την πατρίδα πάντα, μιλούσαν για γεγονότα τόσο μακρινά, αλλά τα ζούσαν σαν να είχαν γίνει χτες… οι ιστορίες της γιαγιάς μου έγιναν βίωμά μου…. ακόμα με συγκινεί ο τρόπος που έχασε τα πέντε παιδιά της στην εξορία…
Η πατρίδα….. καημός μεγάλος…
Το παρακάθ’ συνηθιζόταν πολύ στον Πόντο. Το χειμώνα με τις μακρόσυρτες νύχτες μαζεύονταν μετά το δείπνο συγγενείς, φίλοι και γείτονες άντρες και γυναίκες, πότε στο σπίτι του ενός και πότε στου άλλου, για να περάσουν ευχάριστα τη βραδιά τους με συζητήσεις, παραμύθια ή ελαφρές δουλειές. Δεν έλειπαν τα τραγούδια και οι χοροί με τη λύρα, τα χαρτοπαίγνια (χωρίς όμως χρήματα). Οι γυναίκες συνήθως έπλεκαν, έγνεθαν, έκαναν «τη χερί’ δουλείας» ενώ τα παιδιά σε άλλο δωμάτιο διασκέδαζαν με παραμύθια, αινίγματα ή παιχνίδια. Το παρακάθ’ τέλειωνε με φαγητό. Διατηρήθηκε και στον Ελλαδικό χώρο για αρκετές δεκαετίες ώσπου αναπτύχθηκαν τα σύγχρονα μέσα μαζικής ενημέρωσης και ψυχαγωγίας που συνέβαλαν στην αποξένωση…. όμως… και αυτό που κάνουμε εμείς κάθε βράδυ εδώ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν είναι κάτι ανάλογο; Μόνον που εδώ η παρέα του «παρακάθ’» είναι πολύ μεγαλύτερη…
______________________________________________
Δείτε ακόμα: Άρθρα της Γιώτας Ιωακειμίδου
