«187 λέξεις για το μάθημα της Ιστορίας»
Γράφει o Βασίλης Συμεωνίδης
Το μάθημα της Ιστορίας, ενώ θα μπορούσε να είναι το πιο ενδιαφέρον, εύκολο και διδακτικό ταυτόχρονα καταλήγει να είναι ένα από τα πιο δυσάρεστα, δύσκολα και αδιάφορα.
Πολλά έχουν ειπωθεί και γραφτεί για το συγκεκριμένο γνωστικό αντικείμενο και τη διδακτική του. Πολλά έχουν συζητηθεί. είναι κάτι που συγκινεί και κάτι για το οποίο όλοι μπορούν να εκφέρουν άποψη και αυτό φαίνεται με κάθε αφορμή, όπως όταν, πριν από αρκετά χρόνια, άνοιξε για το βιβλίο Ιστορίας της Στ Δημοτικού η συζήτηση που μένει ακόμα ζωντανή στη μνήμη πολλών.
Η Ιστορία γίνεται το ιδεολογικό εργαλείο επηρεασμού συνειδήσεων. Γίνεται βία, επιβολή, σωφρονισμός.
Όμως η συζήτηση δε γίνεται με όρους γνώσης και ανακάλυψης του παρελθόντος, όπως θα έπρεπε, αλλά με σκοπιμότητες επιβεβαίωσης των – ασυναίσθητα – σχηματισμένων αντιλήψεων και στερεοτύπων.
Το ίδιο και στην εκπαίδευση. Η χρήση της Ιστορίας, περισσότερο ίσως από όσο άλλα μαθήματα καθορίζεται από την υπηρεσία που πρέπει να προσφέρει σε άλλους σκοπούς. Τα σχολικά βιβλία δεν καταγράφουν, δεν ανακαλύπτουν δε διδάσκουν Ιστορία. Την διορθώνουν, την εξωραΐζουν, την ξαναγράφουν για να ταιριάζει στις επιταγές των καιρών. Η Ιστορία γίνεται το ιδεολογικό εργαλείο επηρεασμού συνειδήσεων. Γίνεται βία, επιβολή, σωφρονισμός. Η γλώσσα των βιβλίων είναι ξένη, κρύα, απροσπέλαστη.
Πώς, λοιπόν, να θέλξει τους μαθητές;
_________________________________________________________
Δείτε ακόμα: «Με λίγες λέξεις» του Βασίλη Συμεωνίδη
