«287 λέξεις για τις Νέες Τεχνολογίες στο σχολείο»
Γράφει o Βασίλης Συμεωνίδης
Η χρήση των Νέων τεχνολογιών (Ν.Τ.) στη διδασκαλία θέτει πολλά ζητήματα, όπως είναι η συμμετοχή των μαθητών, τα κίνητρα για τη συμμετοχή, η αλληλεπίδραση, η στόχευση της αξιοποίησης, η γραφειοκρατία, ο εξοπλισμός, η στάση των εκπαιδευτικών, η στάση των γονιών… κλπ, κλπ, Όμως, νομίζω ότι θα πρέπει να δούμε την αξιοποίηση των Ν.Τ. στην εκπαίδευση με κριτική ματιά.
Τι ζητάμε; Ένταξη των Ν.Τ. στην παραδοσιακή διδασκαλία; Καλύτερα όχι! Καλύτερα ο «μαυροπίνακας»! Η παραδοσιακή δασκαλοκεντρική και σύμφωνη με τα ασφυκτικά Αναλυτικά Προγράμματα διδασκαλία μπορεί να γίνει ακόμα πιο ασφυκτική για τους μαθητές. Οι Ν.Τ. γίνονται ένας ακόμα βραχνάς.
Αντίθετα, για να ξεπεραστούν όλες οι δυσκολίες που επισημαίνονται (από την αρτηριοσκληρωτική γραφειοκρατία, μέχρι τη δυσπιστία των γονιών) οι Ν.Τ. θα πρέπει να υπηρετούν αυτό που λείπει από τα σχολεία: τη δημιουργικότητα, το χαμόγελο και τον ελεύθερο χρόνο; Γίνεται;
Ναι, με προϋπόθεση: να τίθεται διαρκώς το ζήτημα της δομής και της λειτουργίας του εκπαιδευτικού περιβάλλοντος όπου διαμορφώνεται η υποκειμενικότητα τόσο των διδασκόντων όσο και των διδασκομένων. Έτσι, το κύριο ερώτημα όσων προσπαθούν να αξιοποιήσουν – κυρίως – το Web 2.0 είναι σχετικό με τη συμμετοχή των μαθητών στην προσπάθεια. Όμως, νομίζω ότι δεν πρέπει να κινηθούμε προς κατεύθυνση να συσχετίσουμε τη συμμετοχή των μαθητών με τους βαθμούς τους. Αυτό θα προσθέσει ένα ακόμα άχθος στις ήδη βαριές υποχρεώσεις τους και δε νομίζω ότι είναι αυτό το ζητούμενο.
Η δική μου εμπειρία δείχνει ότι μόνο αν η συμμετοχή βασίζεται σε εσωτερικά κίνητρα μάθησης, μόνο τότε μπορεί να είναι ποιοτική και ποσοτική ακολούθως. Ως ποιοτική εννοώ αυτή που απορρέει από τη δημιουργικότητα των μαθητών και την ικανοποίηση του χαμόγελου που τη συνοδεύει. Η ευστοχία και η ορθότητα της συμμετοχής έπονται. Το στοίχημα είναι να νιώσουν οι μαθητές ότι αυτές οι προσπάθειες είναι «δικές τους».
________________________________________________________________
Δείτε ακόμα: «Με λίγες λέξεις» του Βασίλη Συμεωνίδη