Διαγώνισμα 3 , Κ. Ν. Λογοτεχνίας Γ’ Γυμνασίου
ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ
Η Γένεσις
Τότε είπε και γεννήθηκεν η θάλασσα
Και είδα και θαύμασα
Και στη μέση της έσπειρε κόσμους μικρούς κατ’ εικόνα και ομοίωσή μου:
Ίπποι πέτρινοι με τη χαίτη ορθή
και γαλήνιοι αμφορείς
και λοξές δελφινιών ράχες
Η Ίος η Σίκινος η Σέριφος η Μήλος
«Κάθε λέξη κι από ΄να χελιδόνι
για να σου φέρνει την άνοιξη μέσα στο θέρος» είπε
Και πολλά τα λιόδεντρα
που να κρησάρουν στα χέρια τους το φως
κι ελαφρό ν’ απλώνεται στον ύπνο σου
και πολλά τα τζιτζίκια
που να μην τα νιώθεις
όπως δε νιώθεις το σφυγμό στο χέρι σου
αλλά λίγο το νερό
για να το ΄χεις Θεό και να κατέχεις τι σημαίνει ο λόγος του
και το δέντρο μονάχο του
χωρίς κοπάδι
για να το κάνεις φίλο σου
και να γνωρίζεις τ’ ακριβό του τ’ όνομα
φτενό στα πόδια σου το χώμα
για να μην έχεις πού ν’ απλώσεις ρίζα
και να τραβάς του βάθους ολοένα
και πλατύς επάνου ο ουρανός
για να διαβάζεις μόνος σου την απεραντοσύνη.
ΑΥΤΟΣ
ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας!
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ
1. Να περιγράψεις, με βάση τα στοιχεία που δίνει ο ποιητής, το μεσογειακό τοπίο με δικά σου λόγια.
Για ποιο λόγο νομίζεις ότι στο ποίημα δεν υπάρχουν σημεία στίξης; Τι θέλει να εκφράσει μ’ αυτή την τεχνική ο ποιητής;
2. ε ποιες παρομοιώσεις ο ποιητής μάς παρουσιάζει τα αιγαιοπελαγίτικα νησιά και σε ποια εικόνα του αποσπάσματος αποδίδει τον Έλληνα;
3. Αφού συγκρίνεις το απόσπασμα που ακολουθεί με το προηγούμενο α) να εντοπίσεις τη βασική διαφορά σε σχέση με το τοπίο που περιγράφουν και β) να επιβεβαιώσεις με στοιχεία από τα δύο αποσπάσματα ότι ο Ελύτης στο Άξιον εστί εμπνέεται από τη θρησκευτική παράδοση και την αγωνιστικότητα του ελληνικού λαού.
Τα Πάθη, Ε΄
Τα θεμέλιά μου στα βουνά
και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους
και πάνω τους η μνήμη καίει
άκαυτη βάτος.
Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω.
Ταράζεται ο καιρός
Κι απ’ τα πόδια τις μέρες κρεμάζει
Αδειάζοντας με πάταγο τα οστά των ταπεινωμένων.
Ποιοι, πώς, πότε ανέβηκαν στην άβυσσο;
Ποιες, ποιων, πόσων οι στρατιές;
Τα’ ουρανού το πρόσωπο γυρίζει κι οι εχθροί μου έφυγαν μακριά.
Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω.
Εσύ μόνη απ’ τη φτέρνα τον άντρα γνωρίζεις
Εσύ μόνη απ’ την κόψη της πέτρας μιλάς
Εσύ την όψη των αγίων οξύνεις
κι εσύ στου νερού των αιώνων την άκρη σύρεις
πασχαλιάν αναστάσιμη!
Πηγή: φιλολογικό…Δράμα
Άδειες: Το εκπαιδευτικό υλικό δημοσιεύεται στο schooltime.gr με την άδεια του δικτυακού τόπου «φιλολογικό…Δράμα».
