«Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο Αθηνών, Υπόγεια μυσταγωγία: Β′ Μέρος»
Γράφει η Ευρυδίκη Αμανατίδου
Φτάνουμε όμως πια στην εποχή των Σταυροφοριών. Σκοπός τους είναι η απελευθέρωση των Αγίων Τόπων και κυρίως της Ιερουσαλήμ από τους Μουσουλμάνους. Η τέταρτη Σταυροφορία όμως ξεφεύγει από τον αρχικό της στόχο και το αποτέλεσμά της είναι το 1204 η κατάληψη της Κωνσταντινούπολης και η δημιουργία κρατιδίων από Φράγκους και Λατίνους μέσα στη Βυζαντινή αυτοκρατορία. Έτσι δημιουργούνται το Δουκάτο των Αθηνών, το Βασίλειο της Θεσσαλονίκης, η Ηγεμονία της Αχαΐας, ταυτόχρονα όμως ενισχύονται τα εδάφη που δεν έχουν κατακτηθεί από τους Δυτικούς και η βυζαντινή αυτοκρατορία αποκτά το Δεσποτάτο της Ηπείρου, την Αυτοκρατορία της Τραπεζούντος και την Αυτοκρατορία της Νίκαιας.
Πλέον, η βυζαντινή τέχνη έρχεται σε επαφή με την τέχνη της Δύσης και αυτό αποτυπώνεται στα «φραγκοβυζαντινά» έργα. Εδώ κυριαρχεί η αμφιπρόσωπη εικόνα που η μία της όψη φέρει τη μορφή του Αγίου Γεωργίου. Η Κωνσταντινούπολη θα απελευθερωθεί από τους Λατίνους το 1261 και ξεκινάει η δυναστεία των Παλαιολόγων και μια προσπάθεια ανάκτησης ενός μέρους από τη χαμένη αίγλη της Αυτοκρατορίας έως την Άλωση το 1453. Ο πλούτος και η δύναμη υστερούν, όμως η ζωγραφική απογειώνεται αυτήν την τελευταία περίοδο.
Έχω διανύσει πάνω από το μισό της έκθεσης και πλέον εισέρχομαι στα τμήματα που αφορούν τους αιώνες από το Βυζάντιο μέχρι τη Νεότερη εποχή. Οι υπήκοοι της πρώην βυζαντινής αυτοκρατορίας βρίσκονται πλέον είτε υπό τους Δυτικούς είτε υπό τους Οθωμανούς.
Διασχίζω τη μεγάλη αίθουσα όπου οι φορητές εικόνες απεικονίζουν τη μεικτή τεχνοτροπία στην Κρήτη όπου η βυζαντινή παράδοση συναντά την δυτική Αναγέννηση. Πιο κάτω, θαυμάζω μια προθήκη με χρηστικά αντικείμενα, κανάτια, κούπες, πινάκια που χρονολογούνται γύρω στον 15ο με 16ο αιώνα και παραπέμπουν στο βενετοκρητικό εμπόριο. Τα σχέδια, τα χρώματα, η γυαλάδα τους μαγεύουν το οπτικό αισθητήριο.
Πρόσφυγες από την Κρήτη, μετά την αλλαγή κατακτητών και το πέρασμά της στους Οθωμανούς, έρχονται στα Επτάνησα, ανανεώνοντας την εκεί τέχνη ώστε να προκύψει τελικά η Επτανησιακή Σχολή του 18ου αιώνα. Κάπου εδώ, βρίσκονται και τα μουριόνια, γλυπτά ανθρώπινα κεφάλια με προστατευτικό χαρακτήρα ενάντια στα κακά πνεύματα που κοσμούν δημόσια και ιδιωτικά κτίρια. Μετά από αυτά, μια σειρά από αναθηματικές εικόνες που δείχνουν τη νοοτροπία της εποχής. Οι αναθηματικές εικόνες ήταν τάματα εύπορων τάξεων για να δηλώσουν την ευγνωμοσύνη τους για τη σωτηρία τους από μια θαλασσινή ή στεριανή περιπέτεια.
Πολλά τα σημεία όπου το μάτι στέκεται και δεν αντιστέκεται όπως επαναλαμβάνω χαριτολογώντας και ένα από αυτά που με καλεί να το φωτογραφίσω είναι η εικόνα που κλάπηκε το 1976 από τον ναό του Προφήτη Ηλία στην Άνω Κορακιάνα της Κέρκυρας. Η εικόνα μάλιστα η οποία απεικονίζει σκηνές από τον βίο του προφήτη Ηλία είχε χωριστεί σε εννέα τεμάχια και ακόμη και μετά την εύρεση και αποκατάστασή της, οι φθορές του τεμαχισμού είναι ορατές ακόμη και στην ερασιτεχνική μου φωτογραφία. Το θρησκευτικό έργο φέρει την υπογραφή του Κρητικού ζωγράφου Θεόδωρου Πουλάκη και εντυπωσιάζει με τα ζωηρά του χρώματα και τη στάση των απεικονιζόμενων μορφών.
Γυρίζω λίγο πίσω και μπαίνω σε ένα μικρό χώρο με πολύ χαμηλό φωτισμό. Δε θυμάμαι να έχω ξανακούσει για τα ανθίβολα που δεν είναι άλλο από τα σχέδια εργασίας των μεταβυζαντινών κυρίως ζωγράφων. Αποτελούν πολύτιμα εργαλεία και μεταβιβάζονται από ζωγράφο σε ζωγράφο μεταφέροντας μια ιδιαίτερη εικονογραφική παράδοση από ένα καλλιτεχνικό εργαστήριο σε άλλο.
Αφήνω πίσω μου τις Δυτικές επιρροές και ακολουθώ την πορεία των κοινοτήτων των Ρωμιών που αφού στενάζουν τους δύο πρώτους αιώνες της οθωμανικής υποτέλειας φτάνουν τον 17ο αιώνα να γνωρίσουν οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη μαζί με τη δημογραφική τους αύξηση. Αυτό που μου κάνει εντύπωση εδώ είναι τα κεντημένα βαρύτιμα υφάσματα. Θαυμάζω το Πέτασμα της Ωραίας Πύλης με παράσταση της Υπαπαντής, κεντημένο από την Κοκόνα του Ρολωγά τον 19ο αιώνα, αλλά και τον βελούδινο χρυσοκέντητο σάκο με τον πλούσιο φυτικό διάκοσμο, άλλο ένα έργο τέχνης από την Προύσα της Μικράς Ασίας, του 19ου αιώνα. Ένα μικρό κομμάτι είναι αφιερωμένο και στην καταπολέμηση «δαιμονίων». Εκτίθενται θεραπευτικοί κρίκοι, χειρόγραφα με ευχές, συμβουλές και ξόρκια για δαιμονισμένους, προγνώσεις θεραπείας ή θανάτου ασθενών, όλα από τον 18ο-19ο αιώνα.
Την προσοχή μου τραβάει το εντυπωσιακό τέμπλο, η εκκλησία έτσι κι αλλιώς σε αυτούς τους καιρούς δεν είναι μόνο τόπος πίστης και λατρείας, αλλά και κοινωνικής συνοχής.
Φθάνοντας στο κομμάτι που αφορά τη ζωγραφική στο νεώτερο ελληνικό κράτος, η ορθόδοξη θρησκευτική ζωγραφική θα υιοθετήσει τις δυτικές τάσεις, παράλληλα όμως υπάρχει και η παραδοσιακή «λαϊκή» τάση. Εντύπωση μου κάνει το έργο «Έρωτας» του ζωγράφου Δευτερεύοντος Σίφνιου, 1825, ως σχόλιο για τα επιβλαβή αποτελέσματα του ερωτικού πάθους.
Έχοντας ανέβει πάλι στο επίπεδο του εδάφους, βρίσκομαι στο τελευταίο τμήμα της διαδρομής μου, κοιτάζω έργα που έχουν αποτυπωθεί σε μουσαμά ή χαρτί και σπανιότερα σε γύψο ή βιομηχανοποιημένο ξύλο, με λάδι, τέμπερα ή υδρόχρωμα. Χρονολογούνται από τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα έως τη δεκαετία του 1960, και φτιάχτηκαν άλλοτε για να διασώσουν θησαυρούς του παρελθόντος –μετατρέποντάς τους ταυτόχρονα σε προσιτά αντικείμενα μελέτης– και άλλοτε για λόγους άσκησης στους καλλιτεχνικούς τρόπους του Βυζαντίου. Είναι τα έργα των συντηρητών του Μουσείου, ανάμεσα σε αυτούς και ο Φώτης Κόντογλου.
Έχουν περάσει δυόμιση ώρες ανάμεσα στην είσοδο και την έξοδό μου από το Μουσείο. Θαμπωμένη, λίγο αποπροσανατολισμένη, μέχρι να καταλάβω ότι βρίσκομαι ξανά στο σήμερα και να εστιάσω στον υπέροχο κήπο. Βγάζω μια φωτογραφία τα ολάνθιστα δέντρα κάτω από βροχή. Κοιτάζω πίσω μου νιώθοντας απώλεια, σαν να αφήνω κάτι δικό μου. Σκέφτομαι πως κάτω από αυτό που γνωρίζουμε σαν Βίλα Ιλίσια, βρίσκονται συγκεντρωμένοι αιώνες ιστορίας, τέχνης, συνείδησης. Κι αυτό είναι κάτι που με κάνει να νιώθω περήφανη.
«Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο Αθηνών, Υπόγεια μυσταγωγία: Α’ Μέρος
