Συνέντευξη στo schooltime.gr
Το χιούμορ εκτός από συναισθηματική έκφραση και ικανότητα είναι παράλληλα τρόπος σκέψης, δράσης και φυσικά τέχνη! Το τηλεοπτικό κοινό γνώρισε τη Μαρία Μπαγανά μέσα από κωμικούς κυρίως ρόλους («Ελεύθερος κι ωραίος», «Εργαζόμενη Γυναίκα», «Σφηνάκια», «Στο παρά 5», «Γοργόνες» κ.α.), χωρίς αυτό να τη χαρακτηρίζει απόλυτα, καθώς στο θέατρο και στον κινηματογράφο, έχει συνεργαστεί με πολλούς και διαφορετικούς σκηνοθέτες όπως: Κων. Αρβανιτάκης, Λ. Λαζόπουλος, Λ. Ρικάκη, Χρ. Θεοδωρίδης, Κατ. Μπερδέκα κ.α. Αυτή τη φορά, της ζητήσαμε να υποδυθεί τον ρόλο της μαθήτριας «Στο πρώτο θρανίο» του schooltime.gr και να μοιραστεί μαζί μας σκέψεις, εμπειρίες, αναμνήσεις, προβληματισμούς ώστε να την γνωρίσουμε καλύτερα ως προσωπικότητα και καλλιτέχνη…
Η «ζωή» ξεκίνησε για σένα με την εγγραφή στο Σχολείο ή με το απολυτήριο από αυτό;
Η ζωή μου ξεκίνησε με το που γεννήθηκα. Τη συνειδητότητα όμως αυτής της ζωής, την απέκτησα πολύ-πολύ μετά το απολυτήριο. Τώρα, θέλω να τη ζω, έχοντας την πλήρη ευθύνη της.
Ποια ιστορία των μαθητικών – εφηβικών σου χρόνων θα διηγιόσουν;
Όταν με την κολλητή μου, ανησυχούσαμε για το πώς είναι να φιλάς στο στόμα. Είχαμε να πάμε σε ένα πάρτι όπου δε θα υπήρχαν μεγάλοι, μόλις τα είχαμε φτιάξει και οι δύο με αγόρια και δεν είχαμε φιλήσει ποτέ μας. Την απορία μας την έλυσε μία άλλη φίλη: βάζεις τη γλώσσα σου στο στόμα του άλλου και τη «γυρίζεις γύρω-γύρω»…
Μετά το σχολείο έρχεται για όλους η στιγμή των αποφάσεων και των επιλογών. Πώς ξεκίνησες αυτή τη «νέα εποχή»;
Μπερδεμένη. Υπήρχε αυτό που ήθελα να κάνω και αυτό που «έπρεπε». Τελικά έκανα πρώτα αυτό που έπρεπε και αμέσως μετά αυτό που ήθελα. Τώρα πια, προσπαθώ να μένω πιστή μόνο σε αυτό που «θέλω». Ακόμα δε μου είναι εύκολο.
Καθοδήγηση από την οικογένειά σου υπήρξε; Θα έλεγες ότι οι γονείς σου σε βοήθησαν να επιλέξεις ή σε άφησαν να κολυμπήσεις στα βαθιά;
Με βοήθησαν όσο καλύτερα μπορούσαν, με βάση αυτά που ήξεραν και πίστευαν ότι θα μου ήταν χρήσιμα. Και σε αρκετά είχαν δίκιο.
Εφόδια ζωής, κατά τη γνώμη σου, είναι η γνώση που παρέχεται από την εκπαίδευση ή τα «μαθήματα ζωής» που μας περιμένουν μετά το τέλος του σχολείου;
Η γνώση που παρέχεται από την εκπαίδευση, η αγάπη που παίρνεις από τους γονείς σου, η αγάπη που δίνεις στους φίλους σου, οι έρωτες που συναντάς στο δρόμο σου, η εκδρομή που θα κάνεις στο δάσος, η τέχνη, το ελεύθερο κάμπινγκ, η βόλτα στους δρόμους της πόλης σου, τα ταξίδια σε άλλες χώρες, η αμφισβήτηση του συστήματος… τα πάντα γύρω μας είναι «εφόδια», αρκεί να τα μετατρέψουμε σε αυτά.
Πιστεύεις ότι είναι εφικτό να κάνει κάποιος το χόμπι του επάγγελμα και ουσιαστικά να μη «δουλέψει» πότε;
Θα έπρεπε ίσως πρώτα να ορίσουμε τί είναι χόμπι και τί δουλειά. Για μένα το θέατρο ήταν και είναι ανάγκη. Και χρειάζεται πραγματικά πολύ «δουλειά» και κόπος για να την ικανοποιώ.
Έχεις ξεχωρίσει κάποια άσχημη στιγμή στην επαγγελματική σου πορεία; Αν ναι, πώς την ξεπέρασες;
Σχετικά στην αρχή, όταν συμμετέχοντας σε μία δουλειά, κατάλαβα ότι ο χώρος του θεάτρου, δεν είναι τόσο «ροζ» όπως τον είχα στο μυαλό μου. Πόνεσα, ζορίστικα, ήθελα να τα παρατήσω. Μετά όμως συνειδητοποίησα ότι δεν έχει σημασία. Το ποια είμαι εγώ και το τι θέλω να κάνω δεν το ορίζει κανένας άλλος εκτός από εμένα.
Υπήρξε ή υπάρχει κάποιο πρόσωπο που θεωρείς «μέντορα» στην επαγγελματική σου πορεία; Πόσο σε επηρέασε και γενικότερα από ποια πρόσωπα ή καταστάσεις εμπνέεσαι καθημερινά;
Μέντορα όχι, δεν έχω συναντήσει στη ζωή μου. Έμπνευση όμως από πολλά. Από τους ανθρώπους. Από τον έρωτα. Από τον πόνο. Από την ομορφιά. Ξέρω ‘γω… από τη ζωή;
Υπολογιστής & κινητό τηλέφωνο. Αν ήσουν υποχρεωμένη να αποχωριστείς ένα από τα δύο ποιο θα επέλεγες; Τι ρόλο παίζει η τεχνολογία στη δουλειά και τη ζωή σου;
Θα μπορούσα να αποχωριστώ το κινητό εύκολα. Τον υπολογιστή όχι. Τις πληροφορίες, τις εικόνες, τα ερεθίσματα. Άλλη μία πηγή έμπνευσης.
Θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου «φύσει» ή «θέσει» αισιόδοξο λόγω του καλλιτεχνικού χώρου στον οποίο κινείσαι;
Είμαι βαθιά αισιόδοξος άνθρωπος. Το κάθε μέρα όμως τελευταία, λίγο με ζορίζει. Κατεβαίνω σε πορείες για να διεκδικήσω τα δικαιώματα μου και δέχομαι επίθεση από την αστυνομία που υποτίθεται με «προστατεύει». Επειδή είναι άνοιξη, πρέπει να γίνει η συγκομιδή της φράουλας και είναι πολύ «φυσιολογικό», κάποιοι άνθρωποι να σκοτώσουν κάποιους άλλους. Χαρίζεται πολύ απλά και πολύ εύκολα ένα ολόκληρο δάσος της Χαλκιδικής, σε μια ξένη εταιρία, η οποία θα το καταστρέψει. Πηγαίνω τον πατέρα μου στο νοσοκομείο και μου ζητάν να φέρω δικά μου σεντόνια και χαρτί υγείας… ε… εκεί λίγο το χάνω! Χρειάζομαι τότε τους φίλους μου, τους ανθρώπους που αγαπώ, την τέχνη μου, για να ξαναβρώ το κέντρο μου. Δεν μπορώ και δε θέλω να τα παρατήσω. Συνεχίζω.
Από τις επιλογές που έχεις κάνει ως τώρα κι αν είχαμε αυτή την περιβόητη «χρονομηχανή», θα άλλαζες κάποια από αυτές;
Όχι. Τις επιλογές που έκανα, τις έκανα γιατί αυτό ήταν το καλύτερο που μπορούσα να κάνω τη δεδομένη στιγμή. Και αυτές οι επιλογές, με έκαναν αυτό που είμαι τώρα. Είναι κομμάτια μου. Δεν πετάω τίποτα, είναι κι αυτές «εφόδια».
__________________________________________
Η Μαρία Μπαγανά γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Μικρή ήθελε να γίνει αστροναύτης, μετά μπαλαρίνα, μετά η Κομανέτσι και μετά ηθοποιός. Τελικά σπούδασε στο Τ.Ε.Φ.Α.Α του Α.Π.Θ και μετακομίζοντας στην Αθήνα, στη Δραματική Σχολή του Γιώργου Θεοδοσιάδη. Έχει δουλέψει σε βιοτεχνία, σε μπαρ, σε εταιρία παραγωγής ραδιοφωνικών σποτ, σε εταιρία promotion ποτών, σε κατάστημα με είδη δώρων (της κολλητής της), στην τηλεόραση, στο θέατρο και λίγο στον κινηματογράφο. Όνειρο της, να καταφέρει να δουλέψει κάποια στιγμή και σε τσίρκο. Το νούμερο που θα παρουσιάζει εκεί, δεν μας το αποκάλυψε, παρά τις έντονες πιέσεις μας. Είναι ΠΑΟΚ και σίγουρη ότι ο Elvis ζει και οι εξωγήινοι υπάρχουν.
